Καθημερινά, ερχόμαστε σε επαφή με δεκάδες ανθρώπους. Ανθρώπους διαφορετικούς από εμάς ακόμα και αν ανήκουν στην ίδια “ομάδα” με εμάς. Ακόμα κι αν ζούμε στην ίδια πόλη. Δεν είναι εμείς. Είναι άλλοι άνθρωποι, διαφορετικοί. Άλλα πιστεύω, άλλα θέλω, άλλες εμπειρίες, θρησκείες, κουλτούρες κ.ο.κ.
Παρ’ όλα αυτά, επιμένουμε να αντιμετωπίζουμε ο ένας τον άλλο με τα δικά μας και μόνο κριτήρια. Λες και μπορούν να δουν μέσα από τα μάτια μας. Λες και μπορούμε να αντιληφθούμε τις ανησυχίες τους. Ναι, δε λέω.. Υπάρχουν αρκετά κοινά. Και όπως άκουσα πρόσφατα να λέει κάποιος “Πόσες κατηγορίες ανθρώπων (θεμάτων κ.α.) υπάρχουν; Πέντε; Δεν τις έχουμε δει όλες λίγο πολύ;” Κοινά στοιχεία συναντάμε, συνήθως, μεταξύ των ανθρώπων που ανήκουν στην ίδια ομάδα. Χωρίς, όμως, αυτό να σημαίνει ότι ο καθένας από αυτούς, επειδή ανήκει σε αυτή την ομάδα, δεν έχει και τα δικά του μοναδικά χαρακτηριστικά.
Πριν λίγο καιρό ήρθε στα χέρια μου ένα βιβλίο (S.U.M.O). Ένα από τα κεφάλαιά του
διαπραγματευόταν αυτό ακριβώς το θέμα και το παρουσίαζε με έναν πολύ απλό και όμορφο τρόπο. Θα προσπαθήσω να σας το αποδώσω όσο καλύτερα μπορώ. Φανταστείτε μία φουσκωτή μπάλα θαλάσσης. Νομίζω, όλοι λίγο πολύ έχουμε πάρει στα χέρια μας μια τέτοια μπάλα. Συνήθως είναι πολύχρωμες, στολισμένες με διάφορα χρώματα. Φανταστείτε τώρα δύο ανθρώπους να κρατούν αυτή τη μπάλα στη μέση. Ο καθένας τη βλέπει από τη δική του πλευρά. Αν, λοιπόν, ρωτήσεις αυτούς τους ανθρώπους να σου πουν ποια είναι τα χρώματα που βλέπουν επάνω στη μπάλα τι νομίζεις ότι θα ακούσεις; Ο ένας θα πει “πορτοκαλί, κόκκινο, πράσινο” και ο άλλος “κίτρινο, άσπρο, μπλε”. Κι αυτό γιατί; Την ίδια μπάλα δεν κοιτούν; Πολύ απλά, συνήθως οι μπάλες θαλάσσης έχουν σε κάθε τους πλευρά διαφορετικά χρώματα. Όσο και να προσπαθήσουν οι δύο άνθρωποι μεταξύ τους να πείσουν ο ένας τον άλλο να δουν τα ίδια χρώματα, δε θα οδηγήσει πουθενά.. Μπορεί να κρατούν την ίδια μπάλα αλλά βλέπουν άλλα χρώματα ο καθένας.
Το ίδιο ισχύει και με ένα νόμισμα. Αν εσύ κι εγώ το κρατήσουμε στη μέση τι νομίζεις ότι θα δούμε; Υπάρχει ποτέ περίπτωση να δούμε το ίδιο πράγμα; Όσο στεκόμαστε ο ένας απέναντι στον άλλο ποτέ. Έχουμε, όμως, στο μυαλό μας ότι σε μία τέτοια περίπτωση είναι λογικό να βλέπουμε κάτι διαφορετικό ο καθένας. Σωστά; Κι έρχομαι τώρα να ρωτήσω. Γιατί σε αυτή την περίπτωση να αντιλαμβανόμαστε και να δεχόμαστε τη διαφορετική οπτική ο ένας του άλλου και να μην τη σκεφτόμαστε – δεχόμαστε και σε όλα τα θέματα;
Όπως υπάρχει η δική σου οπτική, που είναι απόλυτα σεβαστή, έτσι υπάρχει και του άλλου.. και του δίπλα.. και του πιο δίπλα. Και είναι όλες τους δεκτές. Και ξέρεις γιατί; Γιατί είναι λαξευμένες από τον κόπο τους, τον ιδρώτα τους, τα δάκρυά τους, τα γέλια τους.. Κανείς δε μπορεί να αμφισβητήσει τη δική σου οπτική. Κανείς δε μπορεί να τη χαρακτηρίσει λάθος. Μπορεί να είναι διαφορετική από τη δική μου αλλά τη σέβομαι, την ακούω, χωρίς απαραίτητα να τη δεχτώ, να την ασπαστώ και επ ουδενί δεν την αμφισβητώ.
Βάσει, λοιπόν, αυτών των παραδειγμάτων, ίσως η μοναδική περίπτωση που μπορούν δύο ή και περισσότεροι άνθρωποι να δουν αυτό που βλέπουμε είναι όταν έρθουν στη θέση μας. Όταν μπουν μέσα στα παπούτσια μας. Τότε και μόνο τότε θα αντιληφθούν το δικό μας τρόπο, το δικό μας κόσμο! Κι επειδή αυτό δεν είναι πάντα τόσο εύκολο στην πράξη όσο στα λόγια, μπορούμε απλά και μόνο, χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια, να βάλουμε στο μυαλουδάκι μας ότι πέρα από το δικό μας γνώριμο κόσμο μπορεί να υπάρχει κι ένας άλλος.. Ακόμα κι αν δεν τον γνωρίζουμε, ας τον σεβαστούμε.. Δε χρειάζεται να γνωρίζουμε τα πάντα άλλωστε..
«Διαφωνώ με αυτό που λες, αλλά θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου το δικαίωμα σου να το λες». Βολταίρος
Life to the fullest 