Λίγες ώρες νωρίτερα μπήκε και επισήμως το Φθινόπωρο! Σήμερα η ημέρα θα διαρκέσει περίπου όσο και η νύχτα κι έπειτα θα αρχίσει να μικραίνει.
Δεν ξέρω για εσάς αλλά εμένα μου αρέσουν πολύ οι αλλαγές των εποχών. Νέα ατμόσφαιρα, νέα χρώματα, νέες μυρωδιές, νέα διάθεση και φυσικά μια νέα εποχή δημιουργίας, ανοιχτή για πάσης φύσεως αλλαγές και νέα ξεκινήματα.
Ένας πολύ όμορφος τρόπος, κατ’ εμέ, να ξεκινάς μια νέα εποχή είναι σχεδιάζοντας- κυριολεκτικά και μεταφορικά. Μολύβι και χαρτί, ανοιχτό μυαλό, φαντασία ελεύθερη και είμαστε έτοιμοι να χτίσουμε έναν νέο κόσμο! Έναν κόσμο που όλα είναι πιθανά, αρκεί να το πιστέψουμε. Αρκεί να τα λαχταράμε.
Υπάρχουν πράγματα, καταστάσεις, άνθρωποι που θα ήθελες να έχεις στη ζωή σου και δεν τα έχεις; Μήπως είναι μια καλή στιγμή να καθίσεις με ηρεμία και να δεις ποια είναι αυτά και τι θα μπορούσες να κάνεις για να τα βάλεις στη ζωή σου; Αν είναι κάτι που φαντάζει δύσκολο για σένα.. μην το κάνεις. Κάθε πράγμα στον καιρό του. Θα έρθει η στιγμή, ίσως αργότερα. Αν πάλι νιώθεις δίψα για όλα όσα ονειρεύεσαι ότι θέλεις να αποκτήσεις.. “βουρ στον πατσά” χιχι.
Με μια τέτοια διάθεση ξύπνησα, λοιπόν. Σκεπτόμενη πως αυτές οι μέρες είναι μοναδικές και δε θα ξαναέρθουν, ότι αυτό το Φθινόπωρο, και ότι αυτό κουβαλάει μαζί του, έρχονται για μια φορά κι έπειτα μένουν στο παρελθόν, είπα να αρχίσω όλα όσα ήθελα και δεν τα τολμούσα. Και πρώτα απ’ όλα, να φροντίζω τον εαυτό μου.
Η μέρα ξεκίνησε με ένα εικοσάλεπτο περπάτημα στη βρεγμένη πόλη 🙂 . Ήταν τόσο έντονη η μυρωδιά του χώματος μετά τη βροχή που, πραγματικά, με αναζωογόνησε! Όλα γύρω είχαν διαφορετικές αποχρώσεις από πριν, πιο γήινες. Για έναν ανεξήγητο λόγο ένοιωθα πολύ ζωντανή και αισιόδοξη! Έχετε δοκιμάσει την πρωινή άσκηση και δη εκτός σπιτιού; Μπορεί να σας φτιάξει όλη την ημέρα! Η ενέργεια που παίρνεις μπορεί να σε κρατήσει αισιόδοξο και χαμογελαστό για μεγάλο μέρος της. Μια δοκιμή θα σας πείσει 😉 .
Αυτές ήταν λίγες από τις σκέψεις που ήθελα σήμερα να μοιραστώ μαζί σας. Σας εύχομαι ένα υπέροχο και δημιουργικό Φθινόπωρο!! Ένα Φθινόπωρο δικό σας!!
“Οι αποδημητικές καλημέρες”
(Κική Δημουλά)
Άρχισε ψύχρα.
Το γύρισε ο καιρός σε αναχώρηση.
Η πρώτη μέρα του Σεπτέμβρη
ξοδεύτηκε σε κάποια υδρορροή.
Ως χθες ακόμα όλα έρχονταν.
Ζέστες, η διάθεση για φως,
λόγια, πουλιά, πλαστογραφία ζωής.
Γονιμοποιούνταν κάθε βράδυ τα φεγγάρια,
πολλοί διάττοντες έρωτες
ήρθαν στον κόσμο τον περασμένο μήνα.
Τώρα η γνωστή ψύχρα
κι όλα να φεύγουν.
Ζέστες, πουλιά, η διάθεση για φως.
Φεύγουν τα πουλιά, ακολουθούν τα λόγια
η μια ερήμωση τραβάει πίσω της την άλλη
με λύπη αυτοδίδακτη.
Ήδη αποσυνδέθηκε το φως από την επανάπαυση
κι από τις καλημέρες σου.
Τα παράθυρα ενδίδουν.
Το χέρι του μεταβλητού κλείνει τα τζάμια,
άλλοι λεν ως την άνοιξη,
άλλοι φοβούνται δια βίου.
Κι εσύ τι κάθεσαι;
Καιρός να μπεις κι εσύ στα αλλαγμένα.
Να γίνεις ότι αναρωτιόμουν πέρυσι:
“ποιος ξέρει τ’ άλλο μου φθινόπωρο;”.
Καιρός να γίνεις “τ’ άλλο μου φθινόπωρο”.
Άρχισε ψύχρα.
Ρίξε στην πλάτη σου ένα ρούχο αποδημίας.
Life to the fullest 