Οι τελευταίες ημέρες, μπορεί και εβδομάδες, είναι αφιερωμένες στο παρελθόν και στην τακτοποίηση των εκκρεμοτήτων- πλησιάζει η αλλαγή του χρόνου, βλέπεις. Έπειτα από πολυετή εσωτερική αναζήτηση, και βαθιά επηρεασμένη από γεγονότα του παρελθόντος, κατέληξα στο εξής.. Δε μπορείς να προχωρήσεις μπροστά, να τρέξεις αν θέλεις, αν δεν ελευθερωθείς από τις αλυσίδες που σε τραβούν πίσω.
Υπάρχουν πολλά πράγματα στη ζωή κάθε ανθρώπου που έχει βιώσει και τον έχουν πληγώσει, πονέσει, στιγματίσει, κ.ο.κ. Κανένας μας, η αλήθεια είναι, δεν τα βιώνει με ευχαρίστηση. Όλους μας επηρεάζουν τυχόν αρνητικά γεγονότα που μας συμβαίνουν και οι περισσότεροι από εμάς, αν όχι όλοι, επιλέγουμε να τα κρατάμε μαζί μας σε όλη τη διαδρομή μας.
Σα να έχουμε ένα σακίδιο προβλημάτων και προχωρώντας χώνουμε μέσα σε αυτό οτιδήποτε μας δυσκολεύει, μας πονά, μας αποτρέπει από το να φτάσουμε τα όσα θέλουμε.. Το σακίδιο αυτό το κουβαλάμε στην πλάτη μας και όπως μπορούμε να αντιληφθούμε, όσο γεμίζει τόσο βαραίνει.. Κι όσο βαραίνει, τόσο δυσκολευόμαστε να προχωρήσουμε προς τα εμπρός.
Μια πολύ εύστοχη μεταφορά που άκουσα πρόσφατα από τον Dr. Wayne Dyer* είναι κάπως έτσι: Η ζωή είναι σαν ένα πλοίο που κινείται προς τα εμπρός. Εμείς βρισκόμαστε πάνω σε αυτό το πλοίο και για κάποιους λόγους επιλέγουμε να καθόμαστε στην πρύμνη του κοιτώντας κάτω το νερό, κάνοντας αυτές τις τρεις ερωτήσεις:
- Ποια είναι η διαδρομή; Τι είναι αυτό το “πράγμα” που βλέπω (εννοώντας τον αφρό, το μονοπάτι που αφήνει πίσω το πλοίο); Η απάντηση.. Οι εμπειρίες και τα προβλήματα που έχουμε βιώσει ως τώρα είναι το ίχνος που αφήνει πίσω του το πλοίο. Η διαδρομή που χαράζεται -και μένει πίσω- από τον αφρό του νερού, καθώς το πλοίο προχωρά προς τα εμπρός. Αυτό ακριβώς είναι. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο.
- Τι οδηγεί το πλοίο; Τι το κάνει να πηγαίνει μπροστά; Να ακολουθεί αυτή την πορεία; Η απάντηση.. Η παρούσα ενέργεια που αυτή τη στιγμή παράγει ο κινητήρας του πλοίου. Κι αυτή η μεταφορά σημαίνει ότι, οι σκέψεις που κάνουμε την παρούσα στιγμή και το πώς τις χρησιμοποιούμε, αυτό κάνει τη ζωή μας να πηγαίνει προς αυτήν την κατεύθυνση. Προς τα εμπρός. Και τίποτα περισσότερο.
- Είναι δυνατόν το μονοπάτι να οδηγήσει το πλοίο; Είναι δυνατόν ο αφρός που μένει πίσω να δώσει ώθηση στο πλοίο να κινηθεί προς τα εμπρός; Και φυσικά, η απάντηση σε αυτό είναι όχι. Είναι απλά ένα μονοπάτι που έμεινε πίσω.
Τι θέλει να μας πει αυτή η μεταφορά; Όσο κι αν κρατάς στο σακίδιό σου το παρελθόν σου και τις πληγές του δε μπορούν να σε σπρώξουν προς τα εμπρός. Θα χρειαστεί να τα αφήσεις πίσω, όπως το πλοίο τον αφρό.
Ο καθένας από εμάς έχει ένα βάρος, έχει βιώσει στο παρελθόν ένα πρόβλημα (ή και περισσότερα). Και έχουμε μία τάση να κοιτάμε συχνά πίσω. Να εστιάζουμε σε αυτό το πρόβλημα και να αναρωτιόμαστε γιατί μας συνέβη αυτό. Είναι καλό να έχουμε εικόνα των όσων μας συνέβησαν στη ζωή μας, οι εμπειρίες μας χτίζουν το χαρακτήρα μας, το μυαλό μας.. Αλλά αν επιλέγουμε να τα κρατάμε όλα μέσα στο σακίδιό μας και να μοιρολατρούμε τότε το πλοίο μας δε θα μπορέσει να προχωρήσει προς τα εμπρός. Και σίγουρα, δε θα οδηγηθεί ποτέ στα λιμάνια που θα θέλαμε να φτάσουμε.
Εσύ έχεις σακίδιο στην πλάτη σου; Έχεις θέματα που σε έχουν στιγματίσει στη ζωή σου και “κλαις” ακόμα από πάνω τους; Θεωρείς ότι είναι σημαντικό να τα κουβαλάς ακόμη μαζί σου; Σε τι σε ωφελεί αυτή η διαδικασία; Μήπως ήρθε η ώρα να το ελευθερώσεις και να προχωρήσεις μπροστά, απολαμβάνοντας τη διαδρομή; Λύσε τα πανιά, πιάσε το τιμόνι και ξεκίνα για τα λιμάνια που πάντα λαχταρούσες! 😉
*Dr. Wayne Dyer: Ο Καθηγητής Γουέιν Ντάιερ (Wayne W. Dyer, γεννήθηκε 10 Μαΐου 1940 στο Ντιτρόιτ του Μίσιγκαν), είναι δημοφιλής Αμερικανός καθηγητής αυτοβελτίωσης, συγγραφέας και ομιλητής. Το βιβλίο του οι περιοχές των σφαλμάτων σου – Your Erroneous Zones 1976- έχει πουληθεί σε περισσότερα από 30 εκατομμύρια αντίτυπα και είναι ένα από τα μπεστ σέλερ όλων των εποχών. Λέγεται ότι έχει μεταφέρει ανθρωπιστικές αντιλήψεις στις μάζες.
Life to the fullest 