Για πολλά χρόνια μου φαινόταν άπιαστο όνειρο ένα ταξίδι στην Αμερική. Λίγο οικονομικοί λόγοι, λίγο ο φόβος για την πολύωρη πτήση.. Καταλαβαίνεις. Πρόσφατα κατάφερα να το κάνω πραγματικότητα και νοιώθω αρχικά πολύ υπερήφανη για τον εαυτό μου κι έπειτα γεμάτη με νέες εμπειρίες, εικόνες!
Αφορμή στάθηκε ένα παγκόσμιο event, το οποίο ήθελα να παρακολουθήσω, αλλά και ο διακαής μου πόθος να περάσω “απέναντι”. Στην άλλη πλευρά της Γης, στην άλλη πλευρά των φόβων μου.. Λίγο απ’ όλα. Για αρκετούς μήνες ανησυχούσα για το πώς θα αντεπεξέλθω σε όλο αυτό. “Τι θα κάνω μέσα σε ένα αεροπλάνο 11 ώρες; Κι αν με πιάσει πανικός; Κι αν θέλω να “κατέβω”; Κι αν..; Κι αν..; Κι αν..;” Δε σταματούσα να σκέφτομαι και να προσπαθώ να προετοιμάσω τον εαυτό μου γι’ αυτό που θα ακολουθούσε.
Είχα κάνει αρκετές πτήσεις στο παρελθόν, όμως η μεγαλύτερη ήταν 4 ώρες. Και τώρα..11; Πφφφ! Απορούσα με τον εαυτό μου πώς θα το άντεχα. Δε σου κρύβω ότι αρκετές φορές σκέφτηκα να το ακυρώσω. “Θα χάσω κάποια χρήματα.. Και; Μήπως να κάτσω καλύτερα στ’ αυγά μου, μην τυχόν και συμβεί κάτι;” Ευτυχώς δεν επέτρεψα στο κατά-τρομαγμένο πιθηκάκι μέσα στο κεφάλι μου να κερδίσει. Ήθελα να το κάνω και θα το έκανα, ο κόσμος να χαλούσε.
Κι η μεγάλη μέρα έφτασε!! Ο καιρός στην Αθήνα ήταν υπέρ του δέοντος καλός. Φύγαμε, με την παρέα, από το Ελ. Βενιζέλος με πρώτη στάση την Ελβετία. Η πτήση με Swiss ήταν καταπληκτική! Περίπου 3 ώρες (αν θυμάμαι καλά). Το αεροσκάφος ολοκαίνουργιο, η εξυπηρέτηση πολλή καλή.. Φάγαμε και τις ελβετικές σοκολατίτσες μας!!! Όλα υπέροχα! Φτάνοντας στη Ζυρίχη, βρήκαμε τον καιρό αρκετά χειμωνιάτικο. Χιόνιζε απ’ έξω κι εμείς στη βαλίτσα είχαμε τα μαγιό μας (καλοκαιρινός ο τελικός προορισμός μας, βλέπεις).. χι χι! 
Και κάπου εδώ οι δρόμοι μας χωρίζουν. Δεν είχαμε βρει στο ίδιο αεροπλάνο διαθέσιμα εισιτήρια, βλέπεις, κι έτσι έφευγα μόνη με την πρώτη πτήση. Τρομακτικό;; Κι όμως, ήμουν ενθουσιασμένη! Είχα αποφασίσει ότι θα το έκανα κι ακόμα περισσότερο ότι θα το ευχαριστιόμουν. Τους χαιρέτησα, για την ώρα, και πήγα να επιβιβαστώ στο αεροπλανάκι μου. Το σταύρωσα και λίγο πριν μπω, η αλήθεια είναι.. χα χα Ένα τσουπ και ήμουν μέσα!
Μπαίνοντας χάζεψα τριγύρω το αεροσκάφος, το οποίο ήταν σαφώς μεγαλύτερο απ’ όσα είχα ως τώρα ταξιδέψει. Βρήκα το κάθισμά μου και τακτοποιήθηκα. Εκεί με περίμενε μια συσκευασία με την κουβερτούλα μου, μαξιλάρι και ακουστικά. Όλα όσα χρειάζονται για να κάνουν το ταξίδι πιο άνετο.
Η απογείωση, τα γεύματα, η πτήση, η εξυπηρέτηση.. όλα ήταν άψογα! Τα ευχαριστήθηκα και με το παραπάνω. Μπροστά μου είχα τηλεόραση και έβλεπα από τη διαδρομή μέχρι ταινία κάθε είδους, μπορούσα να παίξω παιχνίδια, να ακούσω μουσική..
Οι ώρες περνούσαν γρήγορα, θα έλεγα. Λίγο να χαζέψεις τη θέα από το παράθυρο, που σημειωτέο είναι μαγική, λίγο να δεις μια ταινία, να φας, να διαβάσεις ένα βιβλίο, έφτασες κοντά στον Καναδά και δεν το έχεις πάρει χαμπάρι.
Και κάπως έτσι, ευχάριστα, πέρασαν 7 ώρες. Οι επόμενες 4 ήταν κάπως δύσκολες. Το σώμα μου δεν άντεχε άλλο το κάθισμα. Σηκωνόμουν πού και πού να περπατήσω στους διαδρόμους, αλλά και πάλι. Είχα αρχίσει να κουράζομαι. Αν καταφέρεις να κοιμηθείς λίγο είναι ό,τι καλύτερο. Αλλιώς…
Και αισίως φτάσαμε πάνω από το Μαϊάμι. Η πόλη από κάτω μας φάνταζε μαγική! Ανυπομονούσα να τη γυρίσω… 
To be continued… 😉
Life to the fullest 