Απόγευμα Τετάρτης, ντάλα καλοκαίρι και είμαι μόνη στο σπίτι. Η γνωστή μου καθημερινότητα, τίποτα το ιδιαίτερο. Τα τελευταία χρόνια, αν δε δουλεύω ή δε με σέρνω λίγο προς τα έξω, βρίσκομαι κλεισμένη στον κόσμο μου. Είναι πολύ πιο ασφαλές, βλέπεις.
Τριγυρίζω, λοιπόν, από δωμάτιο σε δωμάτιο και βασανίζω το μυαλό και το σώμα μου μπας και καταλήξω κάπου. Μήπως και βρω επιτέλους το γιατρικό μου. Αρκετές φορές ψάχνω να βρω κάποιον “ειδικό” να με σώσει. Μα τις περισσότερες φορές νοιώθω ότι μόνο εγώ μπορώ να το κάνω και προσπαθώ, ξανά προσπαθώ.. Κάποιες φορές τα καταφέρνω. Αρκετές πάλι όχι. Και είναι τόσο μεγάλη η απογοήτευσή μου. Πω πωωω! Δε μπορώ να σου περιγράψω.
Ένας πολύ όμορφος άνθρωπος και φίλος μου είπε κάποια στιγμή “Το κλειδί της φυλακής σου το κρατάς στα χέρια σου.”. Πόσο δίκιο έχει! Μα να, είμαι ακόμα εδώ και παιδεύομαι. Σου ορκίζομαι ότι το βλέπω. Βλέπω το κλειδί ακριβώς από πάνω μου. Πολλές φορές το βλέπω. Μα δεν τολμώ να το αγγίξω καν. Δεν είναι τρομερό;
Ο λόγος; Όσο κι αν πιέζομαι σ’ αυτή τη μικρή, άσχημη, αϋπόφερτη, βασανιστική φυλακή, όσο κι αν το σώμα μου πονάει ολόκληρο που βρίσκομαι εδώ μέσα διπλωμένη και σφυγμένη. Όσο κι αν κλαίω και τσιρίζω γιατί θέλω να βγω… Τελικά, είναι καλύτερα εδώ μέσα. Και ξέρεις γιατί; Γιατί έχω μάθει να ζω εδώ. Έτσι, με αυτόν τον τρόπο, την ανέχεια, τη μιζέρια. Μια πραγματικότητα που άλλοι δημιούργησαν για ‘μένα και που τελικά κι εγώ τη συνεχίζω.
Χριστέ μου! Τι θα γίνει όταν πάρω το κλειδί στα χέρια μου;! Η αλήθεια είναι ότι το παίρνω κατά καιρούς. Μη σου πω ότι το βάζω και στην κλειδαριά. Ναι, ναι. Υπάρχουν κι αυτές οι στιγμές θάρρους, βέβαια! Αλλά να το γυρίσω, ούτε συζήτηση. Κάνα δυο φορές ήμουν στο τσακ και το αποτέλεσμα; Γύρισα στο καβούκι μου κατατρομαγμένη. “Δεν είμαι εγώ για τέτοια. Καλύτερα εδώ. Να βγω εκεί έξω να κάνω τι; Εδώ, μέσα εδώ και υποφέρω. Φαντάσου εκεί έξω, που θα χρειαστεί να κοπιάσω κιόλας για όλα αυτά που λαχταρώ να έχω στη ζωή μου. Απαπα! Καλύτερα εδώ.”
Όντας μέσα στο κλουβί μου, λοιπόν, ξεκίνησα να μιλάω σε οτιδήποτε υπάρχει εκεί, Πάνω. Δεν ξέρω καν τι είναι, μα είμαι σίγουρη ότι με ακούει. Το καλό που του θέλω, δηλαδή. “Βοήθησέ με, λοιπόν! Αρκετά δεν υπέφερα στη ζωή μου; Τι παραπάνω χρειάζομαι να μάθω; Βλέπεις ότι σιγά- σιγά το σώμα μου και το μυαλό μου φθήρονται, αρρωσταίνουν. Δε θα το αφήσεις άλλο να συνεχιστεί αυτό, έτσι δεν είναι; Μόνο εσύ μπορείς να με νοιώσεις. Μόνο εσύ γνωρίζεις ακριβώς όλα αυτά που έχω βιώσει. Αρκετά δεν είναι τα μαθήματα και οι εμπειρίες που απέκτησα; Δε νομίζεις πως είναι ώρα να ζήσω όμορφα τη ζωή μου από εδώ και πέρα; Τριάντα πέντε χρονών έφτασα. Πότε θα ζήσω; Πότε θα δημιουργήσω; Πότε θα ευχαριστηθώ; Θέλω να γελάω! Να γελάω κάθε μέρα! Να είμαι γεμάτη από ζωή, από χαρά, από όνειρα, όνειρα που να εκπληρώνονται καθημερινά! Θέλω να κάνω οικογένεια! Να δημιουργήσω ένα υπέροχο, υγιές σπιτικό μαζί με το σύντροφό μου και μέσα σε αυτό να ανθίσουμε, όλη η οικογένεια, μαζί και χωριστά! Θέλω να δείξω στον κόσμο που υποφέρει γύρω μας ότι υπάρχει ο τρόπος! Βοήθησέ με να βοηθήσω!”
Κι εκεί που σηκώθηκα να τα πω και στον καθρέφτη μπας και τα συνειδητοποιήσω κι εγώ καλύτερα, εκεί είδα τις φωτογραφίες μου πάνω στη σιφνιέρα. Όμορφες φωτογραφίες από διάφορες φάσεις της ζωής μου. Σε μία ήμουν μικρή και ξέγνοιαστη, χαμογελαστή. Νομίζω τότε δεν πρέπει να είχαν πολυ-αρχίσει τα βάσανά μου. Σε όλες τις άλλες, θυμάμαι ακριβώς τις στιγμές που τραβήχτηκαν και πώς ένοιωθα. Σε όλες τις φωτογραφίες είχα το ίδιο βλέμα, το ίδιο χαμόγελο που πίσω του έκρυβε πολύ πίκρα, πόνο και μοναξιά, αλλά και ελπίδα και ανάγκη για ένα καλύτερο αύριο.
Μία από αυτές τις φωτογραφίες είναι αυτή εδώ. Είχα πάει στη Ρόδο με κάποιες φίλες- εκεί σπούδαζε ο αδερφός μου, οπότε είχαμε σπίτι να μείνουμε- και τραβούσαμε πολλές φωτογραφίες. Ήθελα πολύ να βγω όμορφη. Ήθελα κι εγώ να μπορώ να βγαίνω όμορφη στις φωτογραφίες, όπως άλλες κοπέλες. Ένοιωθα τόσο άσχημα μέσα μου, για διάφορους λόγους, που ήμουν σίγουρη ότι το ίδιο φαινόταν κι απ’ έξω. Κι έτσι είναι, δηλαδή. Όχι με αυτή τη φωτογραφία συγκεκριμένα, αλλά γενικά, έχω καταλάβει ότι όσο πιο όμορφα και καλά νοιώθεις μέσα σου τόσο πιο όμορφη δείχνεις έξω σου. Βγήκαν κάποιες καλές φωτογραφίες, λοιπόν, μα αρκετές έδειχναν- σε ‘μένα τουλάχιστον- την “ασχήμια” του πώς ένοιωθα εκείνη τη στιγμή.
Και κάπου εκεί, ανάμεσα σε συνειδητοποιήσεις και δάκρυα, μου ήρθε να γράψω. Δεν ξέρω καν αν θα τα μοιραστώ μαζί σας όλα αυτά. Είναι ασαφή, τουλάχιστον για κάποιον που δε γνωρίζει, και πολύ πιθανόν να μη μπει κανείς στη διαδικασία να τα διαβάσει. Και σίγουρα, εκθέτουν μία πλευρά μου- αρκετά ευαίσθητη- που σχεδόν κανένας δε γνωρίζει και που μπορεί να κρυθεί άσχημα και αυτή όπως συνέβει και με άλλες πλευρές μου κατά καιρούς. Δε σου κρύβω, όμως ότι με δελεάζει η ιδέα του ότι κάποιος εκεί έξω μπορεί να το διαβάσει και να πάρει κάτι. Κάτι τόσο δα μικρό, που να του βάλει σε λειτουργία τα γρανάζια του κι έτσι να ξυπνήσει μια υπέροχη πλευρά του που μπορεί να κοιμόταν για χρόνια. Μια πλευρά που μπορεί να μη γνώριζε ούτε ο ίδιος ότι υπήρχε μέσα του. Αυτό θέλω να κάνω, και νομίζω ότι αυτό είναι το έναυσμα για να το κάνω..
Υ.Γ.: Συγνώμη αν άθελά μου στην πορεία πληγωθούν κάποιοι (δε θα θίξω ονόματα 😉 ). Είναι το τελευταίο πράγμα που θα ήθελα.
Life to the fullest 