Έπειτα από δύο ολόκληρα χρόνια, επιτέλους αποφάσισα να δημοσιεύσω αυτό το άρθρο. Αν και τόσο σημαντικό, πιστεύω για όλους, δεν κατάφερνα να το δουλέψω και τελικά να το ολοκληρώσω. Ίσως γιατί είναι ένα μεγάλο και “σοβαρό” θέμα, το οποίο θα ήθελα να μπορούσα να το καλύψω από όλες τις πλευρές. Μιας και είναι όμως μεγάλο, όπως προείπα, αποφάσισα να μοιραστώ μαζί σας έστω ένα μέρος αυτού, και πραγματικά χαίρομαι πολύ που η τελειομανία μου με άφησε να το κάνω! 🙂 Στα σίγουρα θα επανέλθω, όμως, κάποια στιγμή.
Όταν, λοιπόν, ξεκίνησα να γράφω αυτό το άρθρο, ήμουν επηρεασμένη από κάποια Videos που παρακολούθησα στο διαδίκτυο από τα σεμινάρια του Tony Robbins. Αυτός ο άνθρωπος είναι πραγματικά ευλογημένος! Δεν ξέρω αν τον έχετε ποτέ παρακολουθήσει, ή αν έστω έχετε διαβάσει κάποιο quote του. Έχει ένα μαγικό τρόπο να μιλάει, να ακούει, να δίνει λύσεις, να εμπνέει, κ.ο.κ. Έχει βοηθήσει πολλές χιλιάδες ανθρώπων ανά τον κόσμο. Ο Θεός να τον έχει καλά!
Αυτά που παρακολούθησα τότε έχουν να κάνουν με τις σχέσεις και ειδικά μεταξύ συντρόφων. Ακούς παραδείγματα άλλων που μπορεί να έχεις ζήσει ή να ζεις κι εσύ, βλέπεις τις τεχνικές που ακολουθεί για να τα λύσει και πραγματικά μαγευέσαι, παραδειγματίζεσαι με τον καλύτερο τρόπο, διορθώνεις, σβήνεις, σημειώνεις, κ.ο.κ. Θα σας πρότεινα, λοιπόν, να ρίξετε μια ματιά είτε στο site του είτε ακόμα καλύτερα στο κανάλι του στο YouTube όπου έχει αρκετό υλικό που είμαι σίγουρη ότι θα σας αρέσει.
Εξ’ αφορμής αυτού λοιπόν.. Είμαστε όλοι διαφορετικοί άνθρωποι, κι ας έχουμε πολλά κοινά στοιχεία. Ο καθένας μας έχει άλλους τρόπους που λειτουργεί, άλλους χρόνους, άλλες ανάγκες, άλλα θέλω, άλλα πιστεύω, κ.ο.κ. Απορία το ‘χω, λοιπόν. Γιατι δε λέμε επιτέλους να το καταλάβουμε και συνεχώς κατηγορούμε τους άλλους γιατί δεν είναι όπως θέλουμε και προσπαθούμε να τους αλλάξουμε, να τους πείσουμε ότι ο δικός μας τρόπος είναι ο σωστός, κ.ο.κ., κι αν δεν τα καταφέρουμε μπορεί και να τους βγάλουμε απ’ τη ζωή μας;
Έχοντας πρώτα απ’ όλα σαν παράδειγμα τις δικές μου εμπειρίες, τις φέρνω μπροστά μου και βάση όλων αυτών που ακούω και μαθαίνω, προσπαθώ να καταλάβω αρχικά τι συμβαίνει κι έπειτα πώς μπορώ να διορθώσω αυτό που συμβαίνει- αν θέλω να το διορθώσω φυσικά. Γενικά πάντως, αυτό που πιστεύω σχετικά με τις ανθρώπινες- και όχι μόνο- σχέσεις είναι ότι δεν είναι δύσκολες γιατί έχουμε να κάνουμε με κάποιον εξωγενή από εμάς παράγοντα, άνθρωπο, κλπ. Αυτό που ίσως περισσότερο μας δυσκολεύει είναι ό,τι έχει να κάνει με τον ίδιο μας τον εαυτό. Με τα δικά μας πιστεύω, τις πεποιθήσεις μας και το πώς θα τις “εκθέσουμε” στον άλλο ή το πώς θα δεχτούμε την οποιαδήποτε κριτική.
Ο καθένας από εμάς, όπως προείπα, κουβαλάει στο σακίδιό του τους δικούς του τρόπους, τις δικές του εμπειρίες. Και να σας πω και κάτι; Αν καταφέρουμε να το δούμε απ’ έξω, αυτό είναι υπέροχο! Φανταστείτε, λοιπόν, σε μία σχέση ο καθένας να κουβαλάει στο σακίδιό του μυστικά, εργαλεία και θησαυρούς που έχει ανακαλύψει στη διαδρομή του έως τώρα και να τα μοιράζεται με το σύντροφό του. Πόσο μαγικά θα ήταν αν το επιτρέπαμε αυτό απλά να συμβεί!
Το θέμα, όμως, είναι ότι πολλές φορές δεν ανοίγουμε καν το σακίδιό μας. Δε μοιραζόμαστε καν. Δεν επιχειρούμε καν να ρίξουμε μια ματιά στις ομορφιές που κουβαλάει ο άλλος. Μόνο τα δικά μας είναι σημαντικά; Μόνο οι δικοί μας θησαυροί αξίζουν; Όπως τα δικά μας έτσι και του άλλου, του κάθε άλλου, είναι εμπειρίες ζωής. Πώς μπορούμε να τα αμφισβητούμε και να μην τα υπολογίζουμε; Και στην τελική, κάτι μπορεί να βρεθεί εκεί ανάμεσα, κάποιο κομματάκι το οποίο θα ταιριάξει με κάποιο δικό μας και θα φτιάξει ένα μαγικό συνδυασμό!
Το ξέρω ότι είναι τρομακτικό να ανοίξεις “το σακίδιό” σου. “Κι αν ο άλλος αμφισβητήσει το περιεχόμενό του; Κι αν βρει χαζό κάτι από αυτά που κουβαλάω; Κι αν θελήσει να μου γκεμίσει ό,τι με τόσο κόπο έχω χτίσει ως τώρα;” Αρκεί να θυμάσαι ότι για όλους μας το ίδιο ισχύει. Όλοι έχουμε αυτές τις ανησυχίες και όλοι θέλουμε να είμαστε αποδεκτοί, πόσο μάλλον γι’ αυτό που πραγματικά είμαστε. Μη φοβάσαι να μοιραστείς τις ομορφιές σου με τον κόσμο γύρω σου. Ο κόσμος χρειάζεται έμπνευση, θάρρος, χαμόγελο. Όλες οι εμπειρίες είναι σημαντικές, από την πιο μικρή και “χαζούλικη” ως την πιο μεγάλη. Θέσε κάποια όρια που θεωρείς σημαντικά, μα μη σφίγγεις πολύ τα σχοινιά. Εσύ πληγώνεσαι από το σφίξιμο, πρώτα απ’ όλα. Τα δικά σου χέρια θα κουραστούν και θα ματώσουν. Αξίζει;
Life to the fullest 