Make you happy

Διαβάζοντας το παραπάνω quote, σκέφτηκα το σύντροφό μου και γενικά τις σχέσεις που όλοι λίγο πολύ έχουμε ή δημιουργούμε. Με πιάνω συχνά να προσπαθώ να τον καθοδηγήσω όπως θεωρώ ότι και του ταιριάζει αλλά και είναι “σωστό”- και για την ηλικία του και ίσως τελικά και για να εκπληρώσω τα “κοινά” μας όνειρα, με τον άνθρωπο που επέλεξα να είναι δίπλα μου.

Δύσκολο να το παραδεχτώ αλλά θα το κάνω.. 🙂 Δεν τον αφήνω, πολλές φορές, να κάνει με ηρεμία αυτά που του αρέσουν (πχ τίποτα! χιχι). Όχι γιατί δε θέλω ή δεν τον καταλαβαίνω, αλλά γιατί θα ήθελα να κάνουμε κάτι μαζί. Θα ήθελα να επέλεγε εμένα έναντι αυτού που τελικά επιλέγει την εκάστοτε στιγμή. Αντιθέτως εκείνος μου δίνει σχεδόν πάντα την επιλογή να κάνω ό,τι μου αρέσει. Πολύ εγωιστικό δεν είναι από μέρους μου; Ή μήπως απλά αδιαφορεί για ‘μένα; (συχνά μπαίνω σ’ αυτό το τρυπάκι και κάπου εκεί αρχίζουν όλααα)

Επειδή αρκετές φορές, ηθελημένα ή μη, πιέζω πολύ νομίζοντας ότι κάνω το σωστό, εκείνος απομακρύνεται. Λογικό. Κι επειδή απομακρύνεται, δυστυχώ. Βλέπεις, περιμένω από εκείνον να με γεμίσει, να με ολοκληρώσει. Ή τουλάχιστον να το κάνουμε μαζί. Αυτό περιμένω εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Στην πραγματικότητα αυτός που χρειάζεται και μπορεί μόνο να μας ολοκληρώσει είναι ο ίδιος μας ο εαυτός. Έτσι δεν είναι; Ούτε ένας άντρας ή μία γυναίκα, ούτε ένα παιδί, ούτε τα χρήματα, ούτε μια δουλειά ή ένα πτυχίο, κ.ο.κ. Αυτό που τελικά λείπει, το κενό όπως πολλοί αναφέρουμε συχνά, είναι ο ίδιος μας ο εαυτός.

Μου ήρθε μια εικόνα μόλις στο μυαλό. Σα να σηκωνόμαστε από τη θέση μας, προς αναζήτηση αυτών που θεωρούμε ότι θα μας ολοκληρώσουν, και τελικά η θέση μένει κενή κι εμείς ψάχνουμε και ψάχνουμε να τη γεμίσουμε. Και ίσως κάτι να βρούμε, μα θα χωρέσει “τέλεια”; Και προσπαθούμε πιέζοντάς το από όλες τις πλευρές να το κάνουμε να χωρέσει. Κι αν για κάποιο λόγο φύγει και το χάσουμε, νοιώθουμε απογοήτευση, μεγαλύτερο κενό, κ.ο.κ. Κι αφού πάρουμε λίγο τα πάνω μας, επιστρέφουμε στην ίδια πάλι αναζήτηση. Και ξανά και ξανά… Κι αυτό, λίγο πολύ, συμβαίνει με όλες μας τις σχέσεις. Έτσι δεν είναι;

Τι θα έλεγα, λοιπόν, στον εαυτό μου;! “Σταμάτα να ψάχνεις. Εσύ και μόνο εσύ μπορείς να σε ολοκληρώσεις, να σε νοιώσεις, να σε καταλάβεις, να σε αποδεκτείς και τελικά να σε γεμίσεις. Δε χρειάζεται να το κάνει κανείς άλλος. Παρατήρησε με ηρεμία να μάθεις ποιός/ ά είσαι. Αφουγκράσου τον εαυτό σου. Προσπάθησε να καταλάβεις τι κρύβουν οι σκέψεις, τα συναισθήματα και τελικά οι πράξεις σου. Μήπως θα μπορούσες να δράσεις διαφορετικά απ’ ότι επιλέγεις ως τώρα; Μην περιμένεις κανέναν και τίποτα. Αυτός/ ή που χρειάζεσαι είναι ήδη εδώ, μπροστά σου, μέσα σου!”