Από την πρώτη φωτογραφία μέχρι την τελευταία έχουν περάσει 10 ολόκληρα χρόνια, πολλές αλλαγές- εσωτερικές και εξωτερικές, άνθρωποι, διαθέσεις, κ.ο.κ. Θα πω ψέματα αν πω ότι δε μου αρέσει το τότε περισσότερο από το τώρα, όσον αφορά στην εξωτερική μου εμφάνιση τουλάχιστον (βλέπε λιγότερες ρυτίδες, κλπ), μιας και είναι το πρώτο που όλοι βλέπουμε. Παρ’ όλα αυτά όμως, νοιώθω υπερήφανη και δε θα άλλαζα με τίποτα τα όσα έχω κατακτήσει κυρίως μέσα μου έκτοτε, και το ποσό χαίρομαι που μεγαλώνω και εξελίσσομαι στον άνθρωπο που πραγματικά είμαι.
Δε θα κρύψω τη δυσαρέσκειά μου σε σχόλια και συμπεριφορές, ακόμα και από τον ίδιο μου τον εαυτό, σε ό,τι έχει να κάνει με την εμφάνιση, τα κιλά, τις επιλογές που μπορεί να έκανα όλα αυτά τα χρόνια, κλπ. Καταιγισμός κυρίως αρνητικών σχολίων και κατά κάποιο τρόπο λύπησης για την «ομορφιά» που άφησα να φύγει από πάνω μου.. για το πως εξελίσσομαι μεγαλώνοντας εμφανισιακά, τα παραπάνω μου κιλά, κ.ο.κ.
Γιατί, όμως, να είναι έτσι; Η φθορά- τουλάχιστον η εξωτερική- είναι το μόνο σίγουρο ότι συμβαίνει σε όλους μας από την πρώτη κιόλας στιγμή της ζωής μας. Κι αντί να είναι βασικό «δεδομένο», και γιατί όχι να το γιορτάζουμε που καταφέρνουμε να ζούμε ενώ ίσως άλλοι δεν τα κατάφεραν, του εναντιωνόμαστε σθεναρά και όχι μόνο δηλητηριάζουμε τον εαυτό μας αλλά και τον κόσμο γύρω μας.
Στα 36 μου, λοιπόν, χρόνια νοιώθω ευγνωμοσύνη για το ότι ζω και είμαι υγιής και μπορώ να απολαύσω όλη την ομορφιά που αυτή η ζωή προσφέρει, κι ας φεύγει από πάνω μου σιγά- σιγά, τουλάχιστον με τον τρόπο που ο κόσμος γύρω μας θέλει. Αν μπορώ να αφήσω ένα μήνυμα με αυτό μου το post, είναι να ανοίξουμε όλοι τα μάτια μας σε ό,τι έχει πραγματικά αξία (για τον καθένα από εμάς) και να μας αγαπήσουμε για όλα όσα είμαστε Τώρα! Όχι μόνο το «πριν», ούτε το «όταν θα»…
Life to the fullest 